Jura - Looking for some sun

Ziggy Trip 2: Jura – Lac de Vouglans

Eind april schrijven we en normaal heeft de lente toch al wel wat in zijn mars. Mooi niet dus, want in deze laatste week van de vierde maand zijn de aprilse grillen duidelijk van de partij! We hebben er genoeg van en het leuke aan het hebben van een Ziggy is nu eenmaal dat je een beetje kunt beslissen wanneer je maar wil om erop uit te trekken.
De voorspelling is ronduit slecht en we besluiten om het niet af te wachten en te rijden tot we de zon vinden. Dat die wat meer zuidelijk te vinden is, lijkt ons vanzelfsprekend. We jagen Ziggy dan ook zonder omwegen richting Autoroute du Soleil, maar dat gaat niet zonder langs Brussel, de Ardennen en Luxemburg te passeren. Vanaf Namen komen we al snel in wat heet apocalyptische weersomstandigheden terecht en dan bedoel ik regen, sneeuw en hagelstormen waarbij de snelweg op den duur meer weg heeft van een skipiste dan van asfalt. Ondanks het namiddaguur is het net of de duisternis is gevallen en het duurt tot ver voorbij de Franse grens vooraleer we een beetje opklaring zien. Omdat het stilaan te laat wordt om een camping te vinden, gaan we voor een zo lang mogelijk nachtelijke tocht over de Franse, onverlichte autostrade. Ik hou het vol tot ongeveer half twaalf, maar het honger- en slaapspook noopt ons tot een overnachting op een parking ter hoogte van Dijon, net voor de splitsing naar Dôle. Rustig plekje, goed geslapen,… tot de volgende ochtend blijkt dat ik de lichten ben vergeten te doven. Weg batterij, 0,0. Ziggy weigert elke medewerking! De aankoop van (extra lange)startkabels blijkt een goeie zet geweest en Brigitte weet snel enkele vriendelijke zuiderburen aan te klampen die ons zo goed als onmiddellijk weer op weg kunnen helpen. Oef!!
Met de heroplading verschijnen ook de eerste zonnestralen en na een goed anderhalf uur rijden bereiken we onze vooropgestelde bestemming in de hoop toch wat lentevitaminen en hogere temperaturen mee te pikken! In het plaatsje Maisod aan het betoverende Lac de Vouglans vinden we een zeer mooi gelegen camping, net open, en de plaats die we mogen kiezen is er een uit de duizend. Terwijl ik dit schrijf kijk ik nog steeds uit het raam naar de overweldigende bossen rondomheen het fascinerende stuwmeer, dat op een boogscheut van de Zwitserse grens en het meer van Genève ligt. Zo rustig dat het hier is! Zwarte wauwen en buizerds heersen hier over het luchtruim – een franse straaljager in macho-stijl door de geluidsmuur knallend niet te nauw genomen – en de zon is, af en toe verstoppertje spelend met de stapelwolken, heel de dag van de partij!
Onze eerste avond besteden we aan het uitproberen van het kookstel, in het bijzonder de nieuwe en waarschijnlijk té dure OMNIA-oven, een Zweedse uitvinding die ik nog het best kan beschrijven als een UFO, zoals die in de jaren zeventig in de comic strips werden afgebeeld. Een aluminium ronde vorm met daar bovenop en rood deksel. Wat kan daar nu voor lekkers uitkomen? Wel, wel, dààr zou een mens nog van opkijken, want mits een beetje fantasie en improvisatie toveren we er fantastisch lekkere vispapillots uit. Volgens de handleiding kan het ding ook afbakroodjes aan. Dat moeten we nog wel eens zien! De enige valse noot i de kwaliteit van de Jura-Chardonnay. Absoluut niet lekker en een domper op de feestvreugde!

Vrijdag worden we wakker met een stralende zon aan de azuurblauwe hemel. Zoals we het graag hebben, dus! Het ‘zittend gat’ is, zoals u vermoedelijk al weet, niet aan ons besteed en we jagen Ziggy op weg voor een dagje road-trippen. Flyerkes hebben ons gewezen op de aanwezigheid van een complex van watervallen in de buurt, les Cascades du Hérisson, de een al groter dan de ander. Dat moeten we eens gaan onderzoeken. De info over de wandelafstanden blijkt niet altijd te kloppen en is ‘op zin Frans’, maw 5 minuten wandelen blijken al gauw een dik half uur en meer enz… dus na een kilometer voor de doefkes te hebben gestapt, besluit ik, Brigitte’s achillespees besparende, terug te keren en Ziggy op te halen om zo dichterbij de eerste Cascade te komen. Het blijkt een wijze beslissing! Daarna rijden we via een serieuze omweg naar de pièce de résistance, la Cascade de l’Eventail. Voorzien op een grote schare toeristen met ruime parking en een uitgebreide infobarak annex shop en cafetaria-terras ligt dit natuurspektakel op een 200m wandelen. Je gaat als vanzelfsprekend op het geluid af en komt zo oog in oog te staan met een gigant van 65m hoog die naar beneden dondert en verder in een stromende creek verder zijn weg baant door de bossen.

Terug op de camping doen we ons nog te goed aan een aperitiefje vooraleer we ons avondmaal nuttigen in de Brasserie du Surchauffant, een café resto aan het meer en die andere, nog niet open camping een beetje verderop. Op het menu, mijn favoriet: Petite friture du lac ofte gefrituurde éperlans (zilvervisjes). Zalig eenvoudig, maar onvoorstelbaar lekker! Brigitte geniet van Truite aux amandes, ook al een klassieker in de Franse keuken.

’s Anderdaags blijkt het weer enigszins om te slaan en de ochtend is gesluierd. Vermits we toch op zondag thuis moeten zijn, beslissen we om op te kramen en al wat terug richting België te rijden, om alzo de kilometers op zondag wat in te perken.
Onze keuze valt op een kleine camping in de Vogezen, in Gerardmer, een ski-en kuuroord niet ver van Colmar, een beetje omslachtig te bereiken via de pas over de Ballon d’Ussang, één van de Elzashoogten. De weersomstandigheden worden stilaan winters en e zijn blij dat we onze bestemming bereikt hebben. Ondanks dat we de camping-eigenaar uit zijn luie zetel moeten halen, geraken we toch nog aan een goed plekje voor de nacht. Bij gebrek aan goed restaurant (volzet!) kokkerellen we erop los in Ziggy’s Kitchen en genieten we, goed verwarmd, van ons avondmaaltje met een dit keer wel lekkere witte Macon Villages en slapen we uit vooraleer we de terugtocht richting vaderland aanvatten.
Tijdens deze trip kregen we menige vraag van het thuisfront om alstublieft een beetje zon mee terug te brengen, wat we dan ook met graagte deden!  Antwerpen terug tegemoet!