Snakes & Motherfuckers...
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Pat & Brigitte
18 Juli 2011 | Australië, Port Douglas
Zaterdag 16 juli,
Vandaag rijden we de outback in. Stel je voor, je rijdt van Antwerpen naar de kust, ongeveer 95km en je komt geen kat tegen, zelfs geen huis en de staat van de weg is allesbehalve OK. Het overkomt ons vandaag en over een veel langere afstand, want de weg van Charters Towers naar Undara is eigenlijk een ‘road train route’ met bij momenten een wegdek dat amper breed genoeg is om één truck door te laten. Let wel: het is een tweerichtingsweg . Wie wil passeren of inhalen, mag gebruik maken van de twee ‘shoulders’, ttz twee onverharde stroken in rood gravel. Op het einde van de rit ziet Apollo er dan ook uit alsof we er de Camel Trophy mee gereden hebben. Het traject is weer uitermate saai, maar de interactie met de onverschrokken road-cowboys is niet echt verkeerd. Het wordt af en toe onderbroken door een roadhouse langs de weg, waar de diesel veel té duur is en de koffie bijwijlen té Nescafé! Het wolkendek wil ook niet openbreken en bijgevolg blijft het serieus grijs!!
Eenmaal aangekomen in Undara, blijkt de zon daar toch wat te schijnen en we stellen ons op onder een dikke boom op de parking, want het caravnpark is jammer genoeg volzet. Zonder stroom dan maar. We maken eerst een korte wandeling over de basaltrotsen, want dit park is eigenaardig genoeg gebouwd op de uitlopers van een vulkaanuitbarsting, zo’n 180.000 jaar geleden. Dé attactie is dan ook de ‘volcanic tubes’. Dit zijn kilometers lange onderaardse tunnels, waardoor ooit kolkende lave stroomde. Doordat de buitenste laag redelijk snel verharde, maar de magma binnenin nog volop voortvloeide, creeërde de natuur zo een soort van tunnelcomplex dat zich uitstrekt over verschillende honderden kilometers in de omtrek. Uniek in de wereld! We maken dan ook een geleide tour langs en doorheen dit verbluffende fenomeen. Sommige staan gedeeltelijk onder water en je kan er zelfs een plonsje in wagen. We gaan tot onze middel in het heldere, frisse water! ’s Avonds vieren we de 47e geboortedag van dat ander natuurfenomeen ;-) , compleet met bubbels en met de goedkeuring van Brigitte ga ik voor een triootje: Emu, Kangooroo en Crocodile met een frisse salade en aardappel in de schil, vergezeld van een lekkere Chardonnay in het gezellige restaurant in een soort reusachtige car-port, volgestouwd met oude trainwagons die als eetruimtes dienen. Een slimmerik had die ooit gered van de brandstapel en opgekocht voor een appel en een ei en er iets moois mee gedaan. Einde van een mooie dag.
Zondg 17 juli,
In alle vroegte vertrekken we richting wat alweer onze laatste campingstop zal worden: Port Douglas, net boven Cairns. Het belooft een interessante rit te worden, want hij leidt ons langs o.a. Ravenshoe, het hoogst gelegen stadje in Queensland en langs leuke meepikkers als de Milaa Milaa Falls en de indrukwekkende Curtain Fig Tree in Yungaburra. Het is op dat weggetje dat ik plots tenauwernood iets lang smals kan ontwijken. Het blijkt een enorme slang te zijn, een Carpet Python, zo leert ons later een gepensioneerde Crocolile Dundee. Niet giftig, wel een deftige wurgslang! We rijden even achteruit tot vlakbij het dier en kunnen zo (door de achterruit weliswaar!!) enkele close-ups nemen. Hij merkt ons wel op en voert een aantal angstwekkende schijnaanvallen uit op onze achterbanden. Onze aanwezigheid brengt het toch wel zeker 2 meter lange reptiel onbewust terug in veiligheid, want het besluit niet aan te dringen en verdwijnt tergend traag in de greppel naast het asfalt en gaat op in de camouflage van zijn natuurlijjke omgeving. Een half uur later sta ik nog altijd te shaken van opwinding. Daarvoor kom je naar hier! We rijden verder door het imposante landschap van de Atherton Tablelands dat echter een beetje verloren gaat in de donkere wolken die zich samenpakken en niet veel goeds voorspellen. Na een lange, ronkelende afdaling door het regenwoud komen we plots in een zonnigere omgeving terecht. We zijn bijna op onze eindbestemming en op 60km van Cairns slaat het noodlot toe. Ik word tegengehouden door een overijverige strong arm of the law die op een rustige zondagnamiddag blijkbaar niets anders te doen heeft dan toeristen te pesten. Het is niet bepaald een lachebek en op een arrogant toontje dat ik enkel voor mogelijk hield in Amerikaanse road-movies spelt hij mij de les ivm speeding. Ik reed 83km/u op een honder meter lange strook waar je plots maar 70 mag rijden. Ja komaan zeg! In heel QLD zijn de speed limits ofwel 100, 80, 60 of 40km/h! Hij stelt zich geniepig op achter een struik met zijn speedgun, net op dat ene stukje waar even een andere regel geldt! Knap hoor!! Heel stoer noteert hij mijn rijbewijsnummer en zelfs mijn voorzichtige argument dat ik binnen twee dagen compleet ‘off the road’ zal zijn, wuift hij weg als ‘immaterial’! Bwaaah, degoutante kl***zak !! Zijn vorm van humor bestaat erin om mij ‘de kleinst mogelijke boete te geven’ omdat hij zag dat ik toch wel vertraagde onderweg! 133AU$, een slordige 100 Euro alsjeblieft! Ik krijg een maand om te betalen. Wat zou er gebeuren als ik dat nu eens niet deed? Komen ze me halen in België of wat? Het duurt even voor ik over mijn woede ben, maar ik besluit dat ik het hem niet gun om mijn vakantie te verpesten en nadat we ons hebben opgesteld in de Big4, nemen we de shuttle-bus naar het centrum van Port Douglas. Het stadje heeft de naam van duur te zijn, een beetje het Knokke-Zoute van QLD. Het enige verschil is dat Ozzies, of ze nu bulken van het geld of niet, steeds dezelfde gewone toffe gasten blijven, met uitzondering van eentje dus, jammer genoeg!
Het uitzicht op de oceaan en de eilanden voor de kust is ronduit idyllisch te noemen, maar door de dreigende lucht krijgt het iets onheilspellends. Langs het strand waarschuwt een groot geel bord ons ook voor de mogelijke aanwezigheid en bijbehorende gevaren van krokodillen. Best niet gaan zwemmen hier!
We verzeilen op het terras van het Court House Hotel, waar een live- band leuke covers speelt en de geweldige gitarist zowaar de hele solo uit Sultans of Swing naspeelt alsof hij Mark Knopfler zelve was. We geraken aan de praat met twee koppels Tazzies (Tasmaniërs dus) die even de koude winter ontvluchtten en zich hier lazarus komen zuipen in meer aangename temperaturen! Pff, dit was me het dagje wel! Moe en een beetje in de wind laten we ons terugvoeren naar de camping en het duurt niet lang of we liggen samen te ronken in ons bedje! Tomorrow is another day!
Cheers!
xx
Fotos op:
https://picasaweb.google.com/patenbrigitte/AUSTRALIA2011
Vandaag rijden we de outback in. Stel je voor, je rijdt van Antwerpen naar de kust, ongeveer 95km en je komt geen kat tegen, zelfs geen huis en de staat van de weg is allesbehalve OK. Het overkomt ons vandaag en over een veel langere afstand, want de weg van Charters Towers naar Undara is eigenlijk een ‘road train route’ met bij momenten een wegdek dat amper breed genoeg is om één truck door te laten. Let wel: het is een tweerichtingsweg . Wie wil passeren of inhalen, mag gebruik maken van de twee ‘shoulders’, ttz twee onverharde stroken in rood gravel. Op het einde van de rit ziet Apollo er dan ook uit alsof we er de Camel Trophy mee gereden hebben. Het traject is weer uitermate saai, maar de interactie met de onverschrokken road-cowboys is niet echt verkeerd. Het wordt af en toe onderbroken door een roadhouse langs de weg, waar de diesel veel té duur is en de koffie bijwijlen té Nescafé! Het wolkendek wil ook niet openbreken en bijgevolg blijft het serieus grijs!!
Eenmaal aangekomen in Undara, blijkt de zon daar toch wat te schijnen en we stellen ons op onder een dikke boom op de parking, want het caravnpark is jammer genoeg volzet. Zonder stroom dan maar. We maken eerst een korte wandeling over de basaltrotsen, want dit park is eigenaardig genoeg gebouwd op de uitlopers van een vulkaanuitbarsting, zo’n 180.000 jaar geleden. Dé attactie is dan ook de ‘volcanic tubes’. Dit zijn kilometers lange onderaardse tunnels, waardoor ooit kolkende lave stroomde. Doordat de buitenste laag redelijk snel verharde, maar de magma binnenin nog volop voortvloeide, creeërde de natuur zo een soort van tunnelcomplex dat zich uitstrekt over verschillende honderden kilometers in de omtrek. Uniek in de wereld! We maken dan ook een geleide tour langs en doorheen dit verbluffende fenomeen. Sommige staan gedeeltelijk onder water en je kan er zelfs een plonsje in wagen. We gaan tot onze middel in het heldere, frisse water! ’s Avonds vieren we de 47e geboortedag van dat ander natuurfenomeen ;-) , compleet met bubbels en met de goedkeuring van Brigitte ga ik voor een triootje: Emu, Kangooroo en Crocodile met een frisse salade en aardappel in de schil, vergezeld van een lekkere Chardonnay in het gezellige restaurant in een soort reusachtige car-port, volgestouwd met oude trainwagons die als eetruimtes dienen. Een slimmerik had die ooit gered van de brandstapel en opgekocht voor een appel en een ei en er iets moois mee gedaan. Einde van een mooie dag.
Zondg 17 juli,
In alle vroegte vertrekken we richting wat alweer onze laatste campingstop zal worden: Port Douglas, net boven Cairns. Het belooft een interessante rit te worden, want hij leidt ons langs o.a. Ravenshoe, het hoogst gelegen stadje in Queensland en langs leuke meepikkers als de Milaa Milaa Falls en de indrukwekkende Curtain Fig Tree in Yungaburra. Het is op dat weggetje dat ik plots tenauwernood iets lang smals kan ontwijken. Het blijkt een enorme slang te zijn, een Carpet Python, zo leert ons later een gepensioneerde Crocolile Dundee. Niet giftig, wel een deftige wurgslang! We rijden even achteruit tot vlakbij het dier en kunnen zo (door de achterruit weliswaar!!) enkele close-ups nemen. Hij merkt ons wel op en voert een aantal angstwekkende schijnaanvallen uit op onze achterbanden. Onze aanwezigheid brengt het toch wel zeker 2 meter lange reptiel onbewust terug in veiligheid, want het besluit niet aan te dringen en verdwijnt tergend traag in de greppel naast het asfalt en gaat op in de camouflage van zijn natuurlijjke omgeving. Een half uur later sta ik nog altijd te shaken van opwinding. Daarvoor kom je naar hier! We rijden verder door het imposante landschap van de Atherton Tablelands dat echter een beetje verloren gaat in de donkere wolken die zich samenpakken en niet veel goeds voorspellen. Na een lange, ronkelende afdaling door het regenwoud komen we plots in een zonnigere omgeving terecht. We zijn bijna op onze eindbestemming en op 60km van Cairns slaat het noodlot toe. Ik word tegengehouden door een overijverige strong arm of the law die op een rustige zondagnamiddag blijkbaar niets anders te doen heeft dan toeristen te pesten. Het is niet bepaald een lachebek en op een arrogant toontje dat ik enkel voor mogelijk hield in Amerikaanse road-movies spelt hij mij de les ivm speeding. Ik reed 83km/u op een honder meter lange strook waar je plots maar 70 mag rijden. Ja komaan zeg! In heel QLD zijn de speed limits ofwel 100, 80, 60 of 40km/h! Hij stelt zich geniepig op achter een struik met zijn speedgun, net op dat ene stukje waar even een andere regel geldt! Knap hoor!! Heel stoer noteert hij mijn rijbewijsnummer en zelfs mijn voorzichtige argument dat ik binnen twee dagen compleet ‘off the road’ zal zijn, wuift hij weg als ‘immaterial’! Bwaaah, degoutante kl***zak !! Zijn vorm van humor bestaat erin om mij ‘de kleinst mogelijke boete te geven’ omdat hij zag dat ik toch wel vertraagde onderweg! 133AU$, een slordige 100 Euro alsjeblieft! Ik krijg een maand om te betalen. Wat zou er gebeuren als ik dat nu eens niet deed? Komen ze me halen in België of wat? Het duurt even voor ik over mijn woede ben, maar ik besluit dat ik het hem niet gun om mijn vakantie te verpesten en nadat we ons hebben opgesteld in de Big4, nemen we de shuttle-bus naar het centrum van Port Douglas. Het stadje heeft de naam van duur te zijn, een beetje het Knokke-Zoute van QLD. Het enige verschil is dat Ozzies, of ze nu bulken van het geld of niet, steeds dezelfde gewone toffe gasten blijven, met uitzondering van eentje dus, jammer genoeg!
Het uitzicht op de oceaan en de eilanden voor de kust is ronduit idyllisch te noemen, maar door de dreigende lucht krijgt het iets onheilspellends. Langs het strand waarschuwt een groot geel bord ons ook voor de mogelijke aanwezigheid en bijbehorende gevaren van krokodillen. Best niet gaan zwemmen hier!
We verzeilen op het terras van het Court House Hotel, waar een live- band leuke covers speelt en de geweldige gitarist zowaar de hele solo uit Sultans of Swing naspeelt alsof hij Mark Knopfler zelve was. We geraken aan de praat met twee koppels Tazzies (Tasmaniërs dus) die even de koude winter ontvluchtten en zich hier lazarus komen zuipen in meer aangename temperaturen! Pff, dit was me het dagje wel! Moe en een beetje in de wind laten we ons terugvoeren naar de camping en het duurt niet lang of we liggen samen te ronken in ons bedje! Tomorrow is another day!
Cheers!
xx
Fotos op:
https://picasaweb.google.com/patenbrigitte/AUSTRALIA2011
-
18 Juli 2011 - 06:53
Jurg, Brina En Co:
Happy B-day!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
