The Gods of Aboriginal Land…

Kakadu, Katherine en Litchfield National Parks 4WD Tour
21 – 24 juli,

G’day mates, hier zijn we weer. Net terug van een geweldige en spectaculaire 4-daagse tour doorheen de 3 grote natuurparken van het Top End in het Northern Territory. Gagudju of Kakadu National Park is daarvan met zijn 20.000 km² het grootste. Onze gids gedurende deze rondreis is Tristan, een jonge, pezige kerel die ons met volle overgave meeloodst naar de meest prachtige plekken in dit vreemde landschap van soms dorre, dan weer groene vlaktes. Aan een deel van de vegetatie kan je zien dat dit gebied soms voor driekwart onder water staat.
Langs de oevers van de rivieren zie je af en toe ook nog de sporen van de alles verwoestende orkaan Tracy die hier op Kerstavond 1974 aan land kwam en nog steeds als de grootste natuurramp van Australië geldt.
Onze eerste stop is Jabiru en we maken er een korte wandeling naar Ubirr Rock, waar talloze Aboriginal rotstekeningen te vinden zijn. Indukwekkend, maar na een korte klim tot boven op het plateau van de rots kunnen we plots een 360° panorama overschouwen dat op zijn minst een ingetogen “godverdoemme, wa is da hier!” rechtvaardigt. Aan de ene kant rotsachtig en met bomen overwoekerd gebied, aan de andere zijde een uitgestrekte groene vlakte met hier en daar een plas, de zogenaamde ‘wetlands’. Het wordt stilaan serieus heet, zo’n 33°C en Tristan voert ons over een bumpy unsealed road naar Gunlom Waterhole voor een eerste verfrissende duik in een aantal pools met zuiver en vooral veilig(!) water! Gunlom Waterhole, waar volgens de Aboriginallegendes de Borlung (regenboogslang) leeft, was één van de plaatsen waar destijds scenes werden opgenomen voor de bekende Crocodile Dundee film. Brigitte blijft in de lower pool , maar ik besluit om een kijkje en een duik te gaan nemen in een van de in terrasvorm aaneengeschakelde pools bovenaan de rots. Een niet ongevaarlijke klim van een kleine kilometer, redelijk steil en over rotsachtige paden later sta ik weer in een onwaarschijnlijk verbluffend paradijselijk stukje natuurpracht. Het water is er lekker koel en zo zuiver dat je de zoetwatergarnalen op de bodem ziet zwemmen.
Na de lunch worden we getrakteerd op een boottocht op de East Alligator River, zo genoemd omdat een of andere Amerikaanse nitwit toendertijd dacht dat het er vol alligators zat en die de natuurlijke grens vormt tussen het park en Arnhemland. Oh ja, het wemelt wel degelijk van de beesten in deze rivier, maar het zijn zoutwaterkrokodillen, Ginga of ‘Salties’ zoals de Ozzies ze op hun eigengereide mannier noemen. Salties zjn de meest gruwelijke, agressieve en gevaarlijke krokodillen ter wereld en kunnen tot zo’n 7 meter lang worden. Anders dan bij zoetwaterkrokodlillen, die schuwer zijn, laten ze zich veelvuldig zien en staat de mens ook op hun menu, dus handen en voeten binnen de boot houden, wordt door onze Guluyambi Aboriginal gids gevraagd. We komen inderdaad enkele joekels tegen, zowel in als uit het water, een deel van de enorme kop net boven water, glurend naaar mogelijke prooien. De gids, een volbloed Aboriginal van de Mungguy people stam, vergezeld van zijn 3 jonge zoontjes, vertelt ons over de gebruiken en cultuur van Arnhemland, dat al zo’n 50.000 jaar eigendom is van de inheemse stammen en waarvan dus het grootste gedeelte verboden gebied is voor toeristen.Gedurende de pakweg 200 jaar dat Europeanen in dit continent actief zijn, hebben ze de Aboriginalcultuur relatief veel schade toegebracht, dus het is logisch dat ze wat voorzichtig zijn met het delen van hun gebieden.
We hebben het voorrecht om toch even aan land te gaan in een croc-free zone, waar hij ons aan de grond nagelt met allerlei overrompelende verhalen over de jacht en straffen volgens de oeroude Aboriginalwetten en – tradities! Als ge daar iets pikt of zelfs maar onbeleefd bent tegen de oudere generatie, geloof me, ge zult het geen tweede keer proberen. En de derde keer overleef je het simpelweg niet meer! Daar sta je dan als onnozel westers toeristje met je hoed en je camera! Ik mag ook even een speer gooien met behulp van een woomera, een soort van lanceerstok. Tot mijn en ieders verbazing geraak ik toch al tot halverwege de rivier. De salties kijken toe, maar zijn niet onder de indruk! ’s Avonds arriveren we in ons eerste kamp in Jabiru. Ons gezelschap bestaat uit 17 man, waaronder 4 Italianen, een familie Fransen (uit Mormoiron nog wel!), een koppel Kiwi’s en 2 paar Ozzies, waarvan eentje met een serieus Schots accent! Tristan blijkt ook nog een geweldige kok te zijn en serveert ons een heerlijke vismaaltijd met gestoomde groenten. Ook de wijn vloeit rijkelijk. Ons groepke blijkt een opvallend groot percentage levensgenieters te bevatten, dus dat zit wel goed! Ik heb blijkbaar ook zoet bloed want de ‘mozzies’ weten me te vinden! Ik heb meer muggenbeten op mijn benen dan er sterren aan de hemel staan, Pfff!
Wie dacht dat de nachten in de outback stil en lawaailoos verlopen, slaat de bal wel erg mis. Meer dan een derde van alle Australische vogelsoorten leeft in Kakadu en die beestjs hebben lokroepen, gaande van vrolijk gefluit tot oorverdovend gekrijs en gehuil dat je bijna denkt dat er ergens iemand wordt gekeeld. Nacht’rust’ is dus een relatief begrip! We verlaten het kamp en rijden (vrij lang) richting Katherine. Onderweg stoppen we even bij de Lazy Lizard Tavern en maken we kennis met Mikey, een lieve kleine gevlekte python en huisdier van de plaatselijke uitbater, die we mogen aaien en over onze arm laten kronkelen. Zalig gevoel! We gaan ook nog even lunchen nabij Edith Falls, waar ook een duikje mogelijk is. Menu: Buffalo-burgers! Mmmmm!
Het kamp in de Springvale Homestead is écht basic en de sanitaire voorzieningen zijn er totaal niet meer van deze tijd!
Masterchef Tristan maakt Thai Chicken voor ons en blijkt van vele markten thuis. Zijn huisdier heet Mark en is een 4 meter lange carpet Python en hij houdt ook nog een koppel ratten. Zo blijkt hij ook een niet onverdienstelijke DJ te zijn in his hometown Adelaide en is hij een zwarte gordel in allerlei oosterse martial arts (wij zeggen dus altijd braaf ‘yes’ als hij ons vraagt om af te wassen!!) maar ook amuseert hij ons met zijn outback verhalen en anekdotes over Elvis, een 4-meter lange zoetwatercroc, die hier in de billabong woont en gevoederd wordt door de kampeerders. We krijgen hem vanavond echter niet te zien. Elvis has left the billabong!

Dag 3 van onze safari voert ons door Katherine, enige stad(je) van betekenis in de regio, algauw zo’n 32Okm van Darwin. Toch zal Katherine dit weekend eerlang in de geschiedenisboeken worden opgenomen als de geboortestad van de vanaf vandaag onsterfelijke wielerlegende Cadel Evans, de kersverse, eerste Australische winnaar ooit van de 108e Tour de France. Alhoewel hij hier niet meer woont, is Cadel nog steeds, en nu zeker, een held! Don, een van onze medereizigers, een 73-jarige oude knar, maar fantastische kerel, kan zijn geluk niet meer op! Ooit was hij, in een ver verleden, zelf Australisch wielerkampioen geweest en mocht destijds mee naar het wereldkampioenschap in Europa. De plaats en de tegenstand wist hij niet meer, maar ik vermoed dat hij nog tegen Rik Van Steenbergen of Poeske Scherens gekoerst heeft!! Bon, genoeg trivia, op naar de orde van de dag.
Vandaag maken we een boottocht doorheen Nitmiluk National Park, ofte Katherine Gorge, een canyon met maar liefst 13 kloven over een afstand van 50 km, zo’n 1650 miljoen jaar oud. We doen er 2 van en het ‘Waaauw’ gevoel geeft ons genoeg mokerslagen om King Kong mee knock-out te slaan! Het gebied is eigendom van de Jawoyn-people en zij leveren dan ook de gidsen en begeleiding. Nadat we onderweg de 4 Italianen en de 5 Fransen en de Schot ‘gedumpt’ hebben, zij gaan ofwel terug naar Darwin of stappen over op een andere tour, blijven we nog met z’n 7 over, wij, Don en Angela, Bob en Jacqui (from NZ) en Renata, een op het laatste moment opgepikte charmante jongedame uit Melbourne en slaan we voor de laatste maal ons kamp op bij het Mt Bundy Cattle Station, een grote buffel- en paardenfokkerij.
Als voorhapje serveert Tristan ons kangoeroe en krokodil en gooit hij daarna de lekkerste steaks en sausages op de barby, vergezeld van maiskolven en gestoomde groentjes met aardappelen. Hij denkt waarschijnlijk dat we nog met 17 zijn, want er is genoeg voor een heel leger! De avond wordt bezegeld met een toast op de goede afloop rond een gezellig kampvuur en we roosteren marshmallows boven de vlammen. De aprés met Bob en Jacqui kan ook nog tellen en we gaan pas rond middernacht slapen. De curlews (tropische waadvogels) huilen de hele nacht als wolven en alleen een ingetogen moment bij de opkomende zon, gevolgd door een verkwikkende douche in de omgebouwde paardenstallen kan ons terug naar de realiteit brengen.

Na een pancake brekkie, rijdt Tristan met ons op de vierde en laatste dag naar Litchfield National Park, bekend om zijn gigantische Termite Mounds en spectaculaire watervallen. Een termietenheuvel wordt gebouwd door miljoenen termieten die korreltje per korreltje de ondergrond, gemixt met uitwerpselen en andere voedingsstoffen, naar boven brengen. Ze doen gemiddeld zo’n 10 jaar over 1 meter. We staan hier oog in oog met Cathedrals, exemplaren van 4 à 5 meter hoog, dus kan je nagaan…! Nabij vind je ook de Magnetic Termite Mounds, smallere heuvels die steeds naar het noorden wijzen en hun dunne kant naar de zon. Nabij Wangi Falls (of Twin Falls) kan je een eindje door een regenwoud lopen en we botsen er op nogal indrukwekkende spinnen, Golden Orbs. Als je goed in hun web kijkt, zie je er ook de mannetjes hangen, klein en nietig. Hun leven bestaat uit eens een ferme paringsdans uit hun acht poten schudden om daarna te worden opgegeten door hun tien keer grotere vrouwtjes! Moraal van het verhaal: …euh, bon, we dwalen af!
De badplaatsen bij Buley Rockhole Florence Falls en zijn wel mooi, maar bulken van de dagtoeristen zonder enig respect voor de overweldigende natuur. De plaatselijke Rangers doen eerder dienst al vuilnisophalers dan als parkconservators en gidsen. Dit zijn onze laatste stops voor we terugkeren naar Darwin.
Op de terugweg nog tijd voor een interessant trivia-verhaal vanTristan: we passeren de gevangenis waar ooit Lindy Chamberlain heeft gezeten, de vrouw die werd beschuldigd van het doden van haar baby op een camping nabij Uluru, terwijl zij steeds volhield dat het kind was ontvoerd en opgegeten door dingo’s. Uiteindelijk is ze wel veroordeeeld zonder enige solide bewijsvoering en er is altijd een zweem van twijfel rond de affaire blijven hangen, temeer omdat nadien ook op Fraser Island meldingen geweest zijn van dingo-aanvallen op kinderen.
Pikant detail is wel dat een collega van Tristan en ex-cipier in die gevangenis, destijds een dagdagelijkse gespreksrelatie had met Chamberlain en hij blijft steevast beweren dat hij denkt dat ze schuldig is! Filmtip: het hele voorval en proces is ooit verfilmd geweest als ‘A Cry in the Dark’ met Meryl Streep in de hoofdrol!

Het afscheid van Tristan en de hele bende is heel hartelijk, maar we spreken nog af met onze Kiwi’s Bob en Jacqui om ’s avonds in Darwin de zonsondergang te gaan bekijken op het strand bij Mindil Market, een gezellige avondmarkt met allerlei kraampjes met prullaria en vooral Aziatiesche eetstandjes, begeleid door geweldige Didgeridoo-artiesten. “ ‘k Heb de zon zien zakken in de zee!” – Ozzie style! Je moet het meegemaakt hebben! De sfeer kolkt naar een hoogtepunt als honderden mensen samentroepen en zich neervleien in het zachte zand tot wanneer de rode vuurbol lanzaam uitdooft in de zee onder daverend applaus als was het de headliner op een rockfestival! Nadien grabbelen we snel nog wat chinese hapjes mee en gaan we pinten pakken (Coopers Sparkling!!!) in het Sky City Casino en later nog in Monsoons, een hip café met live-muziek en schoon diensterkes in Mitchell Street, dé uitgangsstraat van Darwin! Het is weeral goed geweest en moe slenteren we naar ons hotel.
"They tried to make me go to rehab, but I said no, no, no!” Een snelle zapsessie leert ons dat Amy Winehouse toegetreden is tot de Club of 27 (tja, een verrassing kan je dit moeilijk noemen, niet?) en dat een of andere gek in Noorwegen 93 mensen heeft vermoord in een poging om de wereld te zuiveren van het kwaad (rare jongens, die vikings!), maar eigenlijk is er maar één onderwerp dat hot news is op alle zenders: CADEL!! Zoals hij daar staat op het podium op de Champs Elysées (ge moet u voorstellen hoe Ozzies dàt uitspreken! Hahaha!!), met zijn vlag rond zijn nek , bleitend als een klein kind en met een groef op zijn voorhoofd en op zijn kin zo groot als de Katherine Gorge, is hij écht Captain Ausralia!
Cadel Evans is God, toch alvast op dit moment en samen met ons is hij nu waarschijnlijk, al is het voor totaal uiteenlopende redenen, de gelukkigste mens op aarde!

Boh Boh Nentaku! (means “Goodbye, see you later!” in Gun-djeihmi language)