Perth,WA - the final stage...
Door: Webmaster
Blijf op de hoogte en volg Pat & Brigitte
28 Juli 2011 | Australië, Perth
Na een vlucht van ongeveer 4 uur landen we in Perth (spreek uit : Peuf!), hoofdplaats van Western Australia, de staat beslaat ongeveer eenderde van het totale grondgebied van Australië en is dan ook de grootste staat van het land en helemaal aan de andere kant van Oz. Het is hier een frakske kouder dan in Darwin (19°C en regenachtig) en al donker als we aan ons hotel arriveren en na het uitpakken, besluiten we toch nog even buiten te gaan voor een snelle hap. het valt op hoe rustig en doods de straten er bijliggen. Dit kan toch geen toeval zijn? Morgen inspecteren we wel verder bij daglicht, want er lopen hier een paar schrale figuren rond en de politiesirenes loeien alom in de buurt!
De volgende dag blijkt algauw dat de weersvoorspellingen over regen en wind over Perth niet echt kloppen. De zon staat stralend aan de blauwe hemel en bij het buitenkomen zien we dat pal voor de ingang van het hotel een bushalte is van de Red Cat. CAT is de afkorting van Central Area Transit en deze op aardgas rijdende bussen zijn gratis voor iedereen. Er zijn 3 lijnen, Red, Blue en Yellow met elk hun eigen lus door het City Centre. We rijden een paar haltes tot aan het begin van het autovrije gedeelte, de Hay Street en Murray Street Malls, twee lange, parallel-lopende winkelwandelstraten met alles wat de doorwinterde shoppingverslaafde belieft! Aan een klein info-kiosk geeft een oudere dame ons wat uitleg en tips over de stad en krijgen we een handig stadsplan. In het midden van Hay Street Mall begint een smalle doorgang naar London Court, een pittoreske winkelstaat in echte Tudor-stijl met oud-engelse gevels. Een ander raar stadsbeeld is ook dat oudere, ietwat als Engelse landhuizen uitziende gebouwen in de straten geplet staan tussen de hoogoprijzend glazen torens die de skyline van Perth vormen, een teken dat deze stad echt aan het ‘boomen’ is.
Voorbij de mooie City Hall loopt Barrak Street helemaal tot de jetty aan de oever van de imposante Swan River. Daar staat ook de Bell Tower, een moderne glazen sculptuur die een beetje aan een zwaan doet denken en denst doet als een soort new-age belfort, compleet met klokkenspel. We willen net wat foto’s van het stadsicoon nemen, als Brigitte me wijst op enige activiteit achter mij. In het water net aan de houten jetty, spelen een viertal dolfijnen lustig in het rond, vlak voor onze neus. Zo’n gratis show is natuurlijk mooi meegenomen.
Na een deugddoend terrasje met een plaatselijk biertje, Little Creatures genaamd, nemen we de Blue Cat tot aan King’s Park,waar ons na een steile klim een mooie botanische tuin, een oorlogsmonument en een prachtige lookout over de skyline wacht.
Na een nieuwe free busride door Perth, stappen we af aan het Western Australian Museum, waar een tijdelijke tentoonstelling is over, hoe kan het anders, hét Australische muziekfenomeen sinds de jaren 70 en nog steeds alive & kicking: jawel, “AC/DC, Australia’s Family Jewels”! Een mooie verzameling vol foto’s, objecten zoals gitaren, tickets, concertposters, het schooluniform van gitarist Angus Young én het orignele leren jack van wijlen zanger Bon Scott, gestorven ergens op de Highway to Hell. De brieven aan zijn zus en familie over zijn drug- en drankverslaving larderen de tragiek van deze immens populaire zanger. Helemaal achteraan de zaal kan je naar framenten kijken van één van hun gigantische liveshows op groot scherm. Dàt is nu eens een origneel en leuk museumbezoek, zie!
De stad laat dus overdag een enorm positieve indruk op ons achter. Het valt wel op dat na 8u ’s avonds de straten er quasi verlaten bijliggen. Vreemd toch!
We besluiten te gaan dineren in een klein, eenvoudig Koreaans restaurantje niet ver van het hotel, maar dat al twee avonden na elkaar stampvol zit met Aziaten, meestal een goed voorteken! Hier maken we ook kennis met het typisch Australische gebruik van ‘Bring Your Own’ of kortweg BYO. Kleinere, goedkopere eetgelegenheden zoals dit, hebben meestal geen licentie om alcohol te verkopen. Wat doen ze dan? Ze laten je gewoon zelf je eigen drank meebrengen, maar rekenen wel een ‘corkage charge’ van 2 AU$ per man, om het verlies aan inkomsten en de afwas van de glazen te compenseren. Schappelijk toch?
Woensdag 27 juli,
Er staat een geplande daguitstap mett 4WD bus op ons programma met als einddoel, de Pinnacles Desert, een eigenaardig natuurfenomeen, ergens te noorden van Perth. Onze gids en chauffeur is Rob, een vreemde kruising tussen Jack Nicholson en Marcel Van Thilt en blijkbaar de plezantste thuis, want om de twee zinnen, voegt hij wel ergens een grap of woordspeling tussen zijn interessante uitleg.
Over Rob dus geen kwaad woord, maar de tour verloopt aanvankelijk toch wel enigszins teleurstellend, ondanks het feit dat we op onze eerste, maar veel te korte stop in het Cavershaw Wildlife Park wél up close and personal geconfronteerd worden met kangoeroes, koala’s en een dikke, luie wombat van 30kg. He moet echter allemaal in zo’n snelle vaart gaan, want de rit naar de volgende stop én lunchplek, het boerengat Cervantes, aan de kust en centrum van de Westaustralische kreeftenvangst is nog meer dan 2 uur rijden. Na een flauwe rondleiding in het plaatselijke fabriekje ‘The Lobster Shack’ eten we ons middagmaal daar op. We krijgen wél de gelegeheid om ter plaatse kraakverse kreeft (crayfish) en garnalen te kopen om bij onze verzorgde buffetlunch te consumeren.
Dan volgt nog een siësta van een uur op de bus naar wat de bloemekee van deze uitstap moet worden. De Pinnacles Desert Walk maakt dit helemaal waar! In een onmetelijk uitgestrekt gebied net achter de kustlijn loop je door een gelige zandvlakte, bezaaid met kleine tot enorme zandstenen pilaren en rotsblokken die voor zover ze weten reeds een 180.000 jaar oud zijn, vermoedelijk ontstaan in de schaduw van een bepaaldsoort boom dat daar ooit groeide, maar nu vrijwel verdwenen zijn. Je ziet nog duidelijk sporen van boomwortels op de steenmassa. Met een gezonde dosis aan fantasie herken je hier en daar zelfs figuren in de rotsblokken, met een dirty mind nog veel meer ;-)!
Als toetje rijdt Rob ons nog even verder een duinlandschap in met zijn 4WD en we wanen ons een beetje in Parijs-Dakar, maar de hemel gaat stilaan dicht en als plots de hemelsluizen opengaan, lijkt de beloofde ‘sandboarding’ letterlijk in het water te vallen. Toch wil uw dienaar value voor zijn money en ik besluit het te proberen. Op een soort snowboard gezeten, glijd ik een paar keer tegen hoge snelheid de steile duin af en vreet ik zand dat het een lust is. bij mijn terugkeer aan de bus, zie ik er uit als het zandmannetje. Leuk!
De terugrit, reeds in het donker, belooft weer saai te worden, maar we hebben gelukkig nog een leuke babbel met een jonge blondine van duitse afkomst, maar de ‘Herr Flick’ tongval is niet te bespeuren en ze klinkt meer als een Amerikaanse, omdat ze blijkbaar een jaar in de US heeft gewoond en gewerkt.
Zo zijn we dus in een no-time terug in Perth, slaan onze slag in de bottle shop voor en fleske rosé (eindelijk!) en halen we nog vlug een take-away in een Indisch-Maleisische diner. Naan, chicken tikka massala en dahl (een soort linzen curry)en we hebben weer lekker ons buikje vol!
Interesting, de nationale Ozzie keuken is vooral Aziatisch: Thais, Koreaans, Indisch, al wat je maar wil en het is verdomd lekker allemaal!
Donderdag 28 juli,
Onze eerdere plannen om nog een uitstap naar Rottnest Island te doen waren toch al van ons lijstje geschrapt, maar deze morgen, wordt deze beslissing nog maar eens kracht bijgezet doordat de weerberichten van de voorbije dagen nu echt waarheid worden! ‘Showers’ noemen ze dat hier en je kan dat dus best letterlijk nemen. De regen valt bij bakken uit de lucht en je waant je als onder de douche als je daar doorheen loopt! Even overleggen dus, terwijl op dit moment op het ochtendnieuws twee pipo’s een poging ondernemen om het wereldrekord ‘onderbroeken aantrekken’ te verbeteren! De winnaar is een jonge vrouw met 30 stuks binnen de minuut!
We nemen de trein dan maar naar Fremantle, Perth Plage zeg maar. Niet direct een logische keuze met dit hondenweer, maar er zijn een paar leuke musea en indoorattracties, zoals cafés en euh… cafés om de toerist te plezieren! De straten van Fremantle zijn een aaneenschakeling van oude 19e eeuwse gebouwen, waaronder nog enkele juweeltjes uit de tijd van de goudkoorts. In een van de winkelstraten is er wat commotie. Er wordt een commercial voor een juwelenmerk opgenomen en de man in de spot is Matthew Pavlic, een AFL-ster én kapitein van de Western Bulldogs, het Football Team van Fremantle, en blijkbaar een mega-vedette. Niet dat het ons veel zegt, maar we grijpen deze unieke kans om met hem op de foto te gaan toch mee, al was het maar om onze Adelaide vrienden wat jaloers te maken! Een SMS’je naar Graeme leert ons algauw dat dit een speler is met een jaarloon van zo’n 500.000 AU$ (= 375.000€)! Niet de eerste de beste dus!
We volgen ook een andere tip van Graeme en Martine en op de vlucht voor een felle ‘shower’ belanden in de Little Creatures Brewery, een leuke pub/restaurant midden in een hangar van de lokale brouwerij. Na de nodige natjes en droogjes vervolgen we onze weg naar het Mariime Museum, waar veel overblijfselen te vinden zijn van de scheepswrakken van de Nederlandse ontdekkers die in de 17e Eeuw voor de kust van WA vergaan zijn. Dirk Hartog en Willem de Vlamingh(!) waren de eersten om West Australië te ontdekken, maar dé pionier ging aan land nabij Cape York in het noorden en heette Cornelius Janszoon! Waarschijnlijk mijn overoverovergrootvader, wat dus eigenlijk wil zeggen dat ik een Hollander ben…hmm, toch nog maar eens even checken..! We proberen nog zoveel mogelijk mee te pikken en nemen ook nog een kijkje nabij het oude Fremantle Prison, waar destijds de eerste gevangen werden ondergebracht. Dit is tenslotte onze laatste volledige dag op Australisch grondgebied. Morgen 15.30u vliegen we terug naar het tropische Singapore voor een laatste stopover voor we weer naar Europa terugkeren na ons toch weer redelijk onvergetelijk avontuur in Kangoeroeland!
Het was leuk om te zien hoe jullie weer mee deze trip gevolgd hebben en het was dan ook ‘a pleasure’ om steeds weer onze belevenissen (te proberen) online te zetten.
Thanks mates and see you back in Belgium! Cheers, en om in de sfeer te blijven….
For those about to rock, we salute you!!
Xx
P@j & Brigitte
De volgende dag blijkt algauw dat de weersvoorspellingen over regen en wind over Perth niet echt kloppen. De zon staat stralend aan de blauwe hemel en bij het buitenkomen zien we dat pal voor de ingang van het hotel een bushalte is van de Red Cat. CAT is de afkorting van Central Area Transit en deze op aardgas rijdende bussen zijn gratis voor iedereen. Er zijn 3 lijnen, Red, Blue en Yellow met elk hun eigen lus door het City Centre. We rijden een paar haltes tot aan het begin van het autovrije gedeelte, de Hay Street en Murray Street Malls, twee lange, parallel-lopende winkelwandelstraten met alles wat de doorwinterde shoppingverslaafde belieft! Aan een klein info-kiosk geeft een oudere dame ons wat uitleg en tips over de stad en krijgen we een handig stadsplan. In het midden van Hay Street Mall begint een smalle doorgang naar London Court, een pittoreske winkelstaat in echte Tudor-stijl met oud-engelse gevels. Een ander raar stadsbeeld is ook dat oudere, ietwat als Engelse landhuizen uitziende gebouwen in de straten geplet staan tussen de hoogoprijzend glazen torens die de skyline van Perth vormen, een teken dat deze stad echt aan het ‘boomen’ is.
Voorbij de mooie City Hall loopt Barrak Street helemaal tot de jetty aan de oever van de imposante Swan River. Daar staat ook de Bell Tower, een moderne glazen sculptuur die een beetje aan een zwaan doet denken en denst doet als een soort new-age belfort, compleet met klokkenspel. We willen net wat foto’s van het stadsicoon nemen, als Brigitte me wijst op enige activiteit achter mij. In het water net aan de houten jetty, spelen een viertal dolfijnen lustig in het rond, vlak voor onze neus. Zo’n gratis show is natuurlijk mooi meegenomen.
Na een deugddoend terrasje met een plaatselijk biertje, Little Creatures genaamd, nemen we de Blue Cat tot aan King’s Park,waar ons na een steile klim een mooie botanische tuin, een oorlogsmonument en een prachtige lookout over de skyline wacht.
Na een nieuwe free busride door Perth, stappen we af aan het Western Australian Museum, waar een tijdelijke tentoonstelling is over, hoe kan het anders, hét Australische muziekfenomeen sinds de jaren 70 en nog steeds alive & kicking: jawel, “AC/DC, Australia’s Family Jewels”! Een mooie verzameling vol foto’s, objecten zoals gitaren, tickets, concertposters, het schooluniform van gitarist Angus Young én het orignele leren jack van wijlen zanger Bon Scott, gestorven ergens op de Highway to Hell. De brieven aan zijn zus en familie over zijn drug- en drankverslaving larderen de tragiek van deze immens populaire zanger. Helemaal achteraan de zaal kan je naar framenten kijken van één van hun gigantische liveshows op groot scherm. Dàt is nu eens een origneel en leuk museumbezoek, zie!
De stad laat dus overdag een enorm positieve indruk op ons achter. Het valt wel op dat na 8u ’s avonds de straten er quasi verlaten bijliggen. Vreemd toch!
We besluiten te gaan dineren in een klein, eenvoudig Koreaans restaurantje niet ver van het hotel, maar dat al twee avonden na elkaar stampvol zit met Aziaten, meestal een goed voorteken! Hier maken we ook kennis met het typisch Australische gebruik van ‘Bring Your Own’ of kortweg BYO. Kleinere, goedkopere eetgelegenheden zoals dit, hebben meestal geen licentie om alcohol te verkopen. Wat doen ze dan? Ze laten je gewoon zelf je eigen drank meebrengen, maar rekenen wel een ‘corkage charge’ van 2 AU$ per man, om het verlies aan inkomsten en de afwas van de glazen te compenseren. Schappelijk toch?
Woensdag 27 juli,
Er staat een geplande daguitstap mett 4WD bus op ons programma met als einddoel, de Pinnacles Desert, een eigenaardig natuurfenomeen, ergens te noorden van Perth. Onze gids en chauffeur is Rob, een vreemde kruising tussen Jack Nicholson en Marcel Van Thilt en blijkbaar de plezantste thuis, want om de twee zinnen, voegt hij wel ergens een grap of woordspeling tussen zijn interessante uitleg.
Over Rob dus geen kwaad woord, maar de tour verloopt aanvankelijk toch wel enigszins teleurstellend, ondanks het feit dat we op onze eerste, maar veel te korte stop in het Cavershaw Wildlife Park wél up close and personal geconfronteerd worden met kangoeroes, koala’s en een dikke, luie wombat van 30kg. He moet echter allemaal in zo’n snelle vaart gaan, want de rit naar de volgende stop én lunchplek, het boerengat Cervantes, aan de kust en centrum van de Westaustralische kreeftenvangst is nog meer dan 2 uur rijden. Na een flauwe rondleiding in het plaatselijke fabriekje ‘The Lobster Shack’ eten we ons middagmaal daar op. We krijgen wél de gelegeheid om ter plaatse kraakverse kreeft (crayfish) en garnalen te kopen om bij onze verzorgde buffetlunch te consumeren.
Dan volgt nog een siësta van een uur op de bus naar wat de bloemekee van deze uitstap moet worden. De Pinnacles Desert Walk maakt dit helemaal waar! In een onmetelijk uitgestrekt gebied net achter de kustlijn loop je door een gelige zandvlakte, bezaaid met kleine tot enorme zandstenen pilaren en rotsblokken die voor zover ze weten reeds een 180.000 jaar oud zijn, vermoedelijk ontstaan in de schaduw van een bepaaldsoort boom dat daar ooit groeide, maar nu vrijwel verdwenen zijn. Je ziet nog duidelijk sporen van boomwortels op de steenmassa. Met een gezonde dosis aan fantasie herken je hier en daar zelfs figuren in de rotsblokken, met een dirty mind nog veel meer ;-)!
Als toetje rijdt Rob ons nog even verder een duinlandschap in met zijn 4WD en we wanen ons een beetje in Parijs-Dakar, maar de hemel gaat stilaan dicht en als plots de hemelsluizen opengaan, lijkt de beloofde ‘sandboarding’ letterlijk in het water te vallen. Toch wil uw dienaar value voor zijn money en ik besluit het te proberen. Op een soort snowboard gezeten, glijd ik een paar keer tegen hoge snelheid de steile duin af en vreet ik zand dat het een lust is. bij mijn terugkeer aan de bus, zie ik er uit als het zandmannetje. Leuk!
De terugrit, reeds in het donker, belooft weer saai te worden, maar we hebben gelukkig nog een leuke babbel met een jonge blondine van duitse afkomst, maar de ‘Herr Flick’ tongval is niet te bespeuren en ze klinkt meer als een Amerikaanse, omdat ze blijkbaar een jaar in de US heeft gewoond en gewerkt.
Zo zijn we dus in een no-time terug in Perth, slaan onze slag in de bottle shop voor en fleske rosé (eindelijk!) en halen we nog vlug een take-away in een Indisch-Maleisische diner. Naan, chicken tikka massala en dahl (een soort linzen curry)en we hebben weer lekker ons buikje vol!
Interesting, de nationale Ozzie keuken is vooral Aziatisch: Thais, Koreaans, Indisch, al wat je maar wil en het is verdomd lekker allemaal!
Donderdag 28 juli,
Onze eerdere plannen om nog een uitstap naar Rottnest Island te doen waren toch al van ons lijstje geschrapt, maar deze morgen, wordt deze beslissing nog maar eens kracht bijgezet doordat de weerberichten van de voorbije dagen nu echt waarheid worden! ‘Showers’ noemen ze dat hier en je kan dat dus best letterlijk nemen. De regen valt bij bakken uit de lucht en je waant je als onder de douche als je daar doorheen loopt! Even overleggen dus, terwijl op dit moment op het ochtendnieuws twee pipo’s een poging ondernemen om het wereldrekord ‘onderbroeken aantrekken’ te verbeteren! De winnaar is een jonge vrouw met 30 stuks binnen de minuut!
We nemen de trein dan maar naar Fremantle, Perth Plage zeg maar. Niet direct een logische keuze met dit hondenweer, maar er zijn een paar leuke musea en indoorattracties, zoals cafés en euh… cafés om de toerist te plezieren! De straten van Fremantle zijn een aaneenschakeling van oude 19e eeuwse gebouwen, waaronder nog enkele juweeltjes uit de tijd van de goudkoorts. In een van de winkelstraten is er wat commotie. Er wordt een commercial voor een juwelenmerk opgenomen en de man in de spot is Matthew Pavlic, een AFL-ster én kapitein van de Western Bulldogs, het Football Team van Fremantle, en blijkbaar een mega-vedette. Niet dat het ons veel zegt, maar we grijpen deze unieke kans om met hem op de foto te gaan toch mee, al was het maar om onze Adelaide vrienden wat jaloers te maken! Een SMS’je naar Graeme leert ons algauw dat dit een speler is met een jaarloon van zo’n 500.000 AU$ (= 375.000€)! Niet de eerste de beste dus!
We volgen ook een andere tip van Graeme en Martine en op de vlucht voor een felle ‘shower’ belanden in de Little Creatures Brewery, een leuke pub/restaurant midden in een hangar van de lokale brouwerij. Na de nodige natjes en droogjes vervolgen we onze weg naar het Mariime Museum, waar veel overblijfselen te vinden zijn van de scheepswrakken van de Nederlandse ontdekkers die in de 17e Eeuw voor de kust van WA vergaan zijn. Dirk Hartog en Willem de Vlamingh(!) waren de eersten om West Australië te ontdekken, maar dé pionier ging aan land nabij Cape York in het noorden en heette Cornelius Janszoon! Waarschijnlijk mijn overoverovergrootvader, wat dus eigenlijk wil zeggen dat ik een Hollander ben…hmm, toch nog maar eens even checken..! We proberen nog zoveel mogelijk mee te pikken en nemen ook nog een kijkje nabij het oude Fremantle Prison, waar destijds de eerste gevangen werden ondergebracht. Dit is tenslotte onze laatste volledige dag op Australisch grondgebied. Morgen 15.30u vliegen we terug naar het tropische Singapore voor een laatste stopover voor we weer naar Europa terugkeren na ons toch weer redelijk onvergetelijk avontuur in Kangoeroeland!
Het was leuk om te zien hoe jullie weer mee deze trip gevolgd hebben en het was dan ook ‘a pleasure’ om steeds weer onze belevenissen (te proberen) online te zetten.
Thanks mates and see you back in Belgium! Cheers, en om in de sfeer te blijven….
For those about to rock, we salute you!!
Xx
P@j & Brigitte
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
